Het communiceren met andere mensen behoort tot de eerste levensbehoeften van een mens. Taal en communicatie zijn niet weg te denken uit ons dagelijks leven. Wanneer de taalontwikkeling moeizaam verloopt, heeft dit ook grote gevolgen.

 

Een kind dat over weinig taal beschikt en/of moeilijk verstaanbaar is heeft meer moeite met het maken van contact. Doordat ze minder oefenen met luisteren, beurt wisselen, onderhandelen en het leren verstaan van wat andere kinderen bedoelen, zijn ze vaak sociaal onhandig.

Kinderen met TOS hebben minder taal tot hun beschikking voor het verwoorden van intenties en begrijpen minder van de uitleg die volwassenen geven over emoties.

Ouders van jonge kinderen begeleiden de dagelijkse activiteiten van het kinderleven met taal. Het is taal voor handelingen, gevoelens, opvattingen, verwachtingen, geboden en verboden. Kinderen verinnerlijken de taal van hun ouders: eerst praten ze hardop om het eigen handelen te sturen (‘nu pak ik het groene potlood’), als ze ouder worden praten ze in zichzelf (‘ik moet opschieten, het is al laat’). Innerlijke taal is belangrijk voor het (leren) plannen van activiteiten, het aanleren van praktische vaardigheden en voor het reguleren van emoties en gedrag. De innerlijke taal van kinderen met TOS is minder goed ontwikkeld, waardoor dit extra ondersteuning vraagt.

​

Uit ‘Hulpwaaier TOS’ (Jet Isarin, Kentalis)​